tag:blogger.com,1999:blog-19362176969774811432024-03-13T20:50:18.145-07:00Zefir-i Eleminci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.comBlogger16125tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-29245651627256006672014-01-12T14:26:00.000-08:002014-01-12T14:26:05.308-08:00Süpersonik<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Normal Tablo";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
Bazen koşarak uzaklaşmak istediğim günler oluyor. Yüksek
binalardan, trafikten, kalabalıktan, işten, sorumluluktan, insanlardan. Süper
hızda koşmak, saniyeler içinde kilometrelerce uzaklaşmak istiyorum. Koşarken
nefesim kesilsin, ciğerlerim yanmaya başlasın, dalağıma ağrılar girsin yinede
koşmaya devam edeyim. Kusma derecesine varınca durduğumda yüzümde güneşi
hissetmek, yosun ve tuz kokan ılık rüzgârın suratıma vurmasını istiyorum.
Süpersonik hızda koşmaktan erimiş, parçalanmış ayakkabılarımdan geriye kalanları
bir silkelemede fırlatıp, ayaklarımın altındaki sıcacık kum tanelerinin
parmaklarımın arasından geçişini hissetmek istiyorum. Derin bir nefes alıp
bütün huzuru burun deliklerime çekip oksijenin yıllarca egzoz dumanı, sigara ve
alkolden zehirlemiş ve az öncede koşmaktan büyük bir parçasını kaybetmiş
ciğerlerime dolmasını istiyorum. Sonra güneş batarken yine içimi karanlık,
huzursuzluk, yalnızlık, gelecek kaygısı vs gibi yoğun ergenlik duygularının
yetişkin versiyonları bastırdığında geriye kalan son gazla tekrar koşmaya
başlayayım. Bu sefer süper hızın bokunu çıkartıp sesten falan hızlı
koşabileyim. Tekrar güneşi yakalamak için dünyanın öteki ucuna kadar; ciğerim
parça parça ağzımdan dökülünceye, ayak tabanlarım at toynağı kıvamına gelinceye
kadar koşmak istiyorum. Durduğumda soğuk havanın şiddetiyle karnıma yumruk
yemişçesine tutuğum bir gıdım havada ciğerlerimden boşalsın. Güneş yinede
yüzüme vurduğunda azda olsa ısıtsın, kumlar yerine bu sefer yumuşacık kar olsun
ayaklarımın altında. Parmaklarımı karına içine bastırayım, bastırdıkça soğuk
tüm vücuduma yayılsın. Altı ay boyunca hava kararmayacak burada nede olsa çok
zamanım olduğunu düşünerek rahatlamak istiyorum. Çıplak ayaklarım yavaş yavaş
morarırken, karların üzerine uzanıp yabancı filmlerde tüm mutlu çocukların
karda oynarken yaptığı dışarıdan anlamsız bir jimnastik hareketi gibi
görünen;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>kol ve bacaklarımı kara sürtmek
suretiyle vücut sıcaklığımın hızla düşmesinden başka hiçbir işe yaramayan kar
meleğinden ( snow angel ) yapmak istiyorum. ‘Ne koştum be!’ diye esneyip
gerindikten sonra soğuğu artık vücudumda hissetmezken, ciğerlerim yeter artık
deyip nefes alıp verme işinden istifa etsin ki şimdiye kadarki en rahat en
temiz uykuya dalabileyim.</div>
inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-80010769271572627082012-12-29T07:52:00.000-08:002012-12-29T07:53:22.814-08:00Düşüş<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>TR</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Normal Tablo";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
Yıl 29 Aralık 3246 e206 sefer numaralı Ariel adlı
Uluslararası Uzay Birliğine bağlı kargo gemisinde 1. İletişim Subayı olarak 2.
Görev yılım içerisindeyim. Şu an kargomuzda 52 uzun uyku kapsülü (U.U.K)
içerisinde yargılanacak direnişçiler mevcut. Tam olarak 19 saat 57 dakika sonra
Osiris uzay istasyonundan 42 direnişçi daha alıp 2 yıl 12 gün sürecek Dünya
yolculuğumuza başlayacağız. 8 saat sürecek yükleme ve tedarik sırasında uzun
bir mola imkânı bulacağım. </div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Sorunsuz geçen inişin ardından, ortak dinlenme alanında
protein ve enerji açısından güçlendirilmiş tatsız yemeğimi yerken çalışma
grubumdan 4. Teknik Subay içeri giriyor. Kimseyle fazla muhabbete girmememe
rağmen özellikle kendisiyle herhangi bir diyaloğa girmekten çekiniyorum.
Tamamen kadınlara yönelik iticiliğinden kaynaklanıyor.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Masamın önündeki büfeden kendine içecek alıp
selam veriyor. O kadar boş yer varken izin isteyip masama oturuyor. Umursamadan
yemeğimi yemeğe devam ediyorum. Bu seferdeki kargomuz hakkında ki görüşlerini
bildiriyor. Anladığım kadarıyla U.U.K tekniğinin cezalandırma amacıyla
kullanılmasını uygun bulmuyor.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Sanırım
kur yapma öncesi konuya girmek amacıyla açılmış öylesine bir konu yüzüne
bakmadan başımı sallayarak yemeğimi bitiriyorum. İşim olduğunu söyleyerek
kalkıp hızla uzaklaşıyorum. Kontrollerimi yapıp hazırlanmak için gerekli süreye
sahibim. İşlerimi bitirdikten sonra omuzumdaki haberleşme ekranına Osiris’ten
gelecek Kargo Teftiş Subayını karşılama ekibinin de olduğum mesajı geliyor.
Benim için çok şaşırtıcı değil 16 kişilik uçuş ekibi içerisindeki ikinci kadın
Subay olduğum için ihtimalim yüzde elliydi. Bu durumda mesajdaki 5 kişilik ekip
teftiş sonrası aynı zamanda kalkış ekibinde yer alacak; diğerleri uzun uyku
durumu için hazırlanırken biz gereken işlerimi yapıp kalkıştan 6 saat sonra
otomatik pilota devreye soktuktan sonra uzun uyku kapsüllerine geçiş yapacağız.
Üniformamı giydikten sonra işim gereği uzun yıllardır kısa kestiğim saçlarımı
düzeltmek çok zamanımı almıyor. Bazen çocukluğumdaki uzun saçlarımı özlüyorum.
Haberleşme ekranımdaki alarm çalıyor yerime geçmek için odamdan
ayrılıyorum.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Beş kişilik ekibimiz 2.
Kaptan, ben, yılışık 4.Teknik Subay, U.U.K kontrolörü ve gemi doktorlarından
birinden oluşuyor. Osiris Kargo Teftiş Subayı ve 4 askerini kargo girişinde
karşılıyoruz. Gerekli brifleri paylaşırken uzun uyku kapsüllerindeki son
direnişçilerde kargoya yükleniyor. Teftişimiz tamamlanırken mürettebatın geri
kalanının kapsüllere yerleştiği haberi geliyor. 2. Kaptan şifresini tuşlayarak
mürettebatın uyanış zaman sayacını devreye sokuyor. Direnişçilerin maalesef
böyle bir şansı yok. Bu sırada Kargo kapak kontrolleri Osiris teknik ekibi
tarafından yapılıyor. Kargo Teftiş Subayı ve askerleri gemiyi terk ederken 4 Osiris
teknik elemanı hala içerde panellerin kontrolünü yapıyor. Ben 2. Kaptanın
yanında haberleşme panellerimiz üzerinden son kontrolleri yapıyoruz. U.U.K
kontrolörü ve doktor mürettebatın kapsüllerinin ve sağlık durumlarının
kontrollerini bitirmiş son direnişçi kapsüllerinin panellerine bakıyorlar. O sırada
4. Teknik subayın Osiris teknik ekibinden birinin yanına gittiğini göz ucuyla
görüyorum. Bir şeyler söylüyor ama ne dediğini buradan duyamıyorum. Oldukça
gergin görünüyor. Sonra yanından ayrılıp ana kargo platformundaki panele
ilerliyor. Ekrandaki otomatik kalkış sayacı 00.10.34 ü gösteriyor. Osiris
teknik ekibi alet çantalarını topluyor.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>2. Kaptan doktorun yanına doğru ilerliyor. Bundan sonra olacaklar
karşısında aldığım hiçbir eğitim işe yarar değil.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Osiris teknik ekibinden kaptana yakın olan
çantasının içinden Polioner<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>410<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>tipli direnişçilerin yaygın olarak kullandığı
hidrojen silahını çıkarıp kaptana ateş ediyor. Her şey yavaşlıyor.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>İkaz lambaları yanmaya ve siren sesi
kulaklarımı acıtmaya başlıyor. Kargo kapısı kapanmak üzere, geri sayım sayacı
sıfırlanmış kalkış gerçekleşiyor. Kapıya en yakın olan benim silah sesiyle
doktor ve U.U.K kontrolörünün bana doğru koştuğunu görüyorum. Arkamdaki kapı
paneline acil durum şifresini girip kişisel kartımla kapıyı açıyorum. 4. Teknik
subayını hiçbir yerde göremiyorum.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Diğer<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>4 Osiris teknik elemanında
ellerinde silah var ama ses ve ışıklar kafalarını karıştırmış gibi. Hiç
birimizin silah taşıma ve kullanma yetkisi olamaması çok kötü. Doktor ve
kontrolör kapıdan geçince kapıyı kilitliyorum bu biraz zaman kazandırabilir. Heme<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Batı kanadındaki panik odası mantığında
geliştirilen acil durum odasına koşuyoruz. Kalkış oldukça sarsıntılı ayakta
durmakta zorlanıyoruz. Panik odasına geldiğimizde kendi kod ve kartımı
kullanarak kapıyı açıp arkamızdan kilitliyorum. Açılması için bulunan kart
sadece Birinci kaptanda var artık. 4. Teknik Subayın öldüğünü düşünüyoruz.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Direnişçiler tarafından saldırıya uğradık ve
kurtulma şansımız çok düşük. Gönderdiğim acil durum kodundaki mesaj dünyaya
günler sonra ulaşacak ve Osiris’in havalandıktan sonra müdahale ekipleride
yetersiz. Kapı dayansa bile içeride yiyecek ve mühimmatın 2 yıl dayanma
olasılığı yok.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Doktor sanırım panik atak
geçiriyor nefes almakta zorlanıyor kontrolör onu sakinleştirmeye çalışıyor. Ben
mühimmat listesine bakıp hesaplama yaparken kapıda<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>4. Teknik subayı görüyorum anlından kan
akıyor. Panik içerisinde kapıya vuruyor. Ona kapıyı açamayacağımı ve doğu
kanadındaki odaya ulaşması gerektiğini söylüyorum. Yüzü bembeyaz oluyor. Ateş
sesi duyuyoruz.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Teknik subay kaçmaya
başlıyor. Arkasından iki tane mahkûm giysisiyle direnişçi koşuyor. Kurtulma
olasılığımız neredeyse hiç kalmadı kaptan ve mürettebatın kapsüllerine ulaşıp
kodları almışlar ve direnişçileri uzun uyku durumundan uyandırmışlar. Bizi de
fark etmeleri an meselesi.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Elimizde
sadece beklemek geliyor. </div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Çok uzun gibi gelen bir süre sonunda tüm silah sesleri
kesiliyor. Doktora sakinleştirici vermek zorunda kaldık pek kendinde değil
sayıklıyor. Kontrolör elinde haberleşme panelinden ailesine ait olduğunu düşündüğüm
bir fotoğrafa bakıyor. Neyse ki benim böyle sorunlarım yok. Ben Uzay
Araştırmaları Enstitüsüne bağlı bir üretim insan olduğum için ailem yok sadece
donörlerim var. Kafamdaki çip sayesinde de aşırı duygulardan arındırılmış, acil
durumlarda ani karar verme yetimin artması amacıyla beynimin bazı noktaları her
zaman uyarılmış durumda. Panik odası kapısının alarmı çalışmaya başladı. Biri
kapıya açılış kodunu giriyor ve bunun kaptan olduğunu hiç sanmıyorum. Kapı
açılıyor. 4. Teknik subayın kafasına silah dayanmış arkasında 4 direniş askeri
var. Teknik subay her istediğinizi yaptım lütfen beni öldürmeyin diye
yalvarıyor. Hain bize ihanet etmiş belki de uzun süredir bu işin içinde.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Anormal seviyelerin üstünde bir tiksinme
duygusu hissediyorum.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Onu içeri itiyorlar
ayaklarımın tam önüne kapaklanıyorum. Doktor sanırım ağlıyor. Bu sırada
direnişçiler kenara çekiliyor ve arkalarında üzerinde mahkûm giysiyle direniş
lideri duruyor. Kargomuzda onunda dâhil olduğunu bilmiyordum. Diğerlerinin
yüzünden de bilmedikleri anlaşılıyor. Belki de gizli bilgiydi. Bize bakıyor,
rütbelerimiz gözden geçiriyor. Dudağının kenarı kıvrılıyor ve umursamaz bir el
hareketi yapıp gidiyor. Askerlerden biri kapıyı kapatırken iyi uçuşlar diliyor.
Sakinliğimi korumakta zorlanıyorum çünkü hazırlıklar yapılmadan tasfiye
kapısını açacaklar. Ancak acil durumda üst rütbelilerin onay kodu ile
yapılabildiğini ve tüm kodların ellerinde olduğu düşünülürse tek cevap bu.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>24.000 metre yükseklikteyiz ve giysileri
giyip tasfiye portuna binme olasılığımız düşük. Hemen maskeleri takmalarını
söylüyorum. Doktor sanırım fazla doz almış hala kendinde değil. Teknik subayda
panikten elleri titriyor. Kontrolör aralarındaki en iyi durumda olan hemen
oksijen maskelerini takıp panele yöneliyor. Haberleşme panelimi tasfiye aracına
bağlayıp gereken işlemleri yapmaya çalışıyoruz. Aracın uçuş takımları
çalışmıyor. İniş takımlarını hazırlayamayız, paraşüt sistemine güvenmek
zorundayız buda metrelerde serbest düşüş yapacağımız anlamına geliyor.
Kasklarımız ve maskelerimiz takılı, kemerlerimizi yeni bağlamayı bitirmişken
kapı açılıyor. Hava boşluğu tarafından anında çekiyoruz. Savrulurken sanırım
denge modülü çalıştırmayı başardım artık dönmüyoruz. Birleşik koltuklardan
oluşan tasfiye modülünde serbest düşüşteyiz. Kontrolümü kaybediyorum sanırım
eğitimim ve çipinde belli sınırları var. Nefes almakta zorlanıyorum görüşüm
bulanıklaşıyor. Hemen yanımdaki teknik subaya bakıyorum <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>koltuk kenarlarını sıkmaktan parmak boğumları
bembeyaz olmuş. Onun yanındaki doktorun bayılmış olduğunu düşünüyorum.
Kontrolör hala kendinde gibi panelinde bazı işlemler yapıyor ama ekranda
sürekli ikaz uyarıları çıkıyor. Kontrolümü tekrar sağlıyor gibiyim. Kendi
panelime baktığımda paraşüt takımında bir sorun olduğunu görüyorum. Kurtulma
olasılığımız artık sıfır. Serbest düşüşe devam ediyoruz. Zemin gittikçe
yaklaşıyor. Hiç olmadığım kadar rahatladığımı hissediyorum. Bu duyguya oldukça
yabancıyım.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Teknik subay bana bakıyor.
Bacağımı sıktığını hissediyorum. Doktor kendine geliyor gibi. Kontrolör bana
bakıp başını olumsuz anlamında sallıyor sonrada mırıldanmaya başlıyor sanırım
dua ediyor.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Her şey olduğundan çok daha
yavaş belki de çipim bozuldu. İçimi bir huzur kaplıyor.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ölüm korkusu şartlandırma eğitiminden de
kaynaklanıyor olabilir. Zemin artık daha da yakın öleceğimi biliyorum ve
umursamıyorum. Gülümsüyorum, yüzüm geriliyor. Alışık olmadığım bir mimik daha.
Aniden gelen rüzgâr akımıyla savrulmaya başlıyoruz. Hızlı dönüşlerle zemine
çakılıyoruz. Sanırım hala gülümsüyorum. Koltuklarımızdan savruluyoruz sırt üstü
zemine çakılıyorum. Hiçbir şey hissetmiyorum. Seri bir dürtüyle ayağa kalkmak
istiyorum. Sanki bir tuşla tüm bu düşüşü iptal edebilirmişim gibi uzanmak
istiyorum. Ciğerlerime kan doluyor. Boğuluyorum. Her şey aniden kararıyor.</div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Ben Uzay Araştırmaları Enstitüsü Üretim İnsan Çipi Denetçisi
W001, seri 006 üretim kodu 1290004 olan üretim insanın çipini analiz edip, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>bazı tutarsızlıklar keşfettim. Çipi çok fazla
hasara uğradığı için tam olarak emin olamamakla birlikte yukarda bulunan son
günlük bilgilerine göre kendisinin gereksiz duygu ifadeleri ve tepkileri
geliştiğini katalog birimine ilettiğimi bildiririm.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-30817975204465665472011-04-06T06:02:00.000-07:002011-04-06T06:11:34.847-07:00Depresif Pollyannalar Birleşin!Dönemimiz geldi, depresif pollyannalar dönemi her bahar deri değiştirir gibi değiştirdiğimiz kabuğumuzun çatlama dönemi. Maskelerimizin sonbahar yaprakları gibi düştüğü dönem işte bu. Hep bu dönemlerde çok üşürüz, hep bu dönemlerde çığlık atasımız gelir, hep bu dönemlerde saçmalarız. Dilledirmeye korkarız yalnızlığımızı büyüyüp bizi gece uykumuzda boğmasın diye. Biri bize sarılsın diye içten içe çığlıklar atarız, ama birine bu kadar yaklaşamayacak kadarda kırılganızdır. Küçükken kablolu yayın kesildiğinde çamaşır makinesini izlemek gibidir hayatımız. Minimumda yaşarız hayatımızı. Çektiğimiz her nefes az gelir ama idare ederiz. Sert mizacımızı yatağın altına düşürüp, beyaz atlı prensler beyaz gelinlikler hayali kuracak kadar yumuşarız. Sonra bunları düşündüğümüz için kendimize kızar, çikolatayla intihar etmeye çalışırız. Geçici diye bu durumumuz ,sağımıza solumuza küçük tebessümler atarken, kalbimizi kıranların kafalarını baltayla yarma, penislerini çekiçle ezme hayalleri kurarız. Tüm duygularımızı banyo perdesinin arkasına tıkar, bu durumdan ıslak banyo perdesinin vücudumuza değmesi kadar rahatsız oluruz ama sesimizi çıkaramayız. Geceleri soğuk yatağa girdiğimizde uyuyamaz evin mutlaka bir köşesinde acil durum uyuma kiti olarak saklanan bir şişe şarap, votka, viski çıkartır tek başımıza içeriz. Dışarı çıktığımızda eğleniyor gibi yapabilmek için sınırlarımızı zorlar alkol komasından bir dakika önce karşımıza çıkan ilk maymunun sırnaşık hareketlerine boyun eğer ama yatağa gidemeyecek kadar çok içtiğimiz için olduğumuz yere kusarız. Yalnızlığımızı, eskileri, sıkıntıları, gece karabasan gibi üstümüze oturan herkesi kusarız gözyaşlarımızla. Etrafımızda sadece dönemimizi yaşayanlar ve yaşamış olanlar kalır. Bize ancak onlar katlanabilir, anlayabilir. Çok verimliyizdir bu dönemlerde beynimiz hiç olmadığı kadar üretkendir. Yazarız,çizeriz, hiç yapamadığımız bizi mutlu eden becerilerimize geri döneriz. Başka türlü dışa vurumayız kendimizi. Keskindir sözlerimiz, delicidir çizgilerimiz, yaralar kelimelerimiz. Ezmek isteriz dünyayı ayaklarımız altında. Ezerizde ama kimse görmez ama kimse duymaz. Sonra havalar ısınmaya başlar, güneşi sararız kendimize, birbirimizi sararız. Tüm depresif pollyannaları birbirimize yamarız ki o dönemin kemiklerimize işlemiş soğuğunu bir an önce bünyemizden atalım diye. Takarız maskelerimizi, giyeriz öz güvenimizin seksi elbisesini. İşte o zaman ortamın .mına koyarız. Az kaldı bekleyin geliyoruz.inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-22186699508376912852011-02-23T01:14:00.000-08:002011-02-23T01:14:03.685-08:00İçimde Çifteleşen Ejderhalar VarYine başladılar mideme çöreklenmiş bir grup orta dünya ejderhası periyodik olarak gerçekleştirdikleri çiftleşme ayinlerine başlıyorlar. Fiziki açıdan hissettiklerimin yanında duygularımı da ifade edebileceğim kafamda canlanan tek görüntü bu. Hem midemde ejderhalar için uygun ortamı yaratıyor. Nemli , karanlık aynı doğal ortamları gibi. Dişiler için savaşan erkeklerin çıkardığı alevler içimi yakıyor. Etraftakilere söylüyorum, “yazık kız kafayı yedi” bakışları atıyorlar. Kendi küçük şizofrenik dünyamda yaşıyorum evet ne olmuş hiç değilse bir dünyam var sizin ise hayallerden yoksun bomboş bir gerçekliğiniz. Ne yani hem sizin içinizde hiç savaş çıkmadı mı?. Hem savaşma sebebi de ironik değil mi üremek için yeni yeni ejderhalara doğurup içimi daha çok yakmak için, seks için, zevk için, en güçlü olduğunu kanıtlamak için. Sürekli hareket halinde içimde kıvrım kıvrım oradan oraya uçuşan kavga eden birbirine dişlerini geçirip tırmalayarak çiftleşen ejderhalar var. Hiç estetik değiller hatta korkunçlar, ama yine de insanı hayran bırakan bir korkunçluk. Kendi içimdekilerden korkuyorum, ama aynı zamanda hayran kalıyorum. Şöyle ağzıma açıp kükresem, baya baya alev kusabilirmişim gibi geliyor. İçimde tutup bunca zaman biriktirmişliğin verdiği bir potansiyel güç açığa çıkmış meğersem. Ejderhalarda bu kadim gücün çocukları, yakında onları kontrol altına almayı öğrenip tüm gezegeni ele geçireceğim. Şaka şaka tabi ki de yapmayacağım. Sadece eğleniyorum. Farkına varıyorum sonra bu alevlerin kaynağı en başından beri buydu. Bastırdıklarım, yukarı çıkmaya çalışıyordu. Volkan gibi, bende safça yok sodaydı, yok işte gaviscon du falan bastırmaya çalıştım. Yediklerime dikkat ediyordum aman midem yanmasın diye. Oysaki ejderhalar aç tabi o kadar aksiyondan sonra bir sürü kalori harcıyorlar. Bundan sonra onlar için yiyeceğim, onlar için içeceğim. Sevişip sevişip alem yapsınlar istiyorum. Patates kızartması yanında bira içsinler, tekila shotlasınlar. Sonrada sevişip sızsınlar. O kadar iyi durumdayım ki içimde ejderhalar besliyorum. Yok yok cidden iyiyim beni tanıyanlar bilirler, en azından şu an kendimi oynuyorum. Başkaları mutlu olsun diye çeşit çeşit maskeler takıp rollere bürünmüyorum. Öfkemi, melankolimi, yalnızlığımı ejderhalarıma yedirdim. Teoride içim çok rahat ama pratikte içten içe yanıyorum. Sonuç olarak içimde yatan dragon master özelliklerini gerektiğinde kullanmak üzere bir başka harikalar diyarında saklıyorum. Yeri geldiğinde her yere alev topları gönderebilmek için hazırım. Hatta çok lazım olursa gelir sizin içinde sağa sola ateş topuydu mopuydu yollayabilirim arayın yeter.inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-81143707817188238232010-10-31T15:21:00.001-07:002010-10-31T18:39:09.749-07:00Benim Adım...“Benim adım babasız kızların regli dönemi ve ben bağımlıyım”<br />
Bağımlılığım daha anne karnında başladı. Orada o kadar yalnızdım ki çıkar çıkmaz içimde bir şeylere bağlanma, kendime bağlama isteği gittikçe büyümeye başladı. İlk önce bağlamayı denedim. Oyuncak ayılardan oluşan bir kalem vardı ama zamanla küçük düğme gözleri koptu, otobüs koltuklarında, mola yerlerinde unutuldu. Karşı komşunun oğlunu denedim ama taşındılar. İnsanları bağlamak oyuncak ayılardan da zordu demek ki benim kontrolümde değillerdi. Bağlanmayı dedim ilk başta benim için anlaşılması çok zordu. Duygularım güvenilmezdi, karşı tarafın duyguları bilinmezdi. Neyi nereye bağlayacaktım hem. Yazlıktaki çocuğu denedim zaman yetmedi, lisedeki elemanların hiç birini gözüm kesmedi. Artık yeter dediğim an bağlandım. Bir şeyi elde etmek istediğimde ondan ilk önce vazgeçmem gerekirmiş. Yıllar sonra bu söz benle beraber mutasyona uğradı, bir şeyi sevdiğin halde vazgeçmen gerekebilirmiş oldu. Bir sabah kalktım ve vazgeçtim. Ama kimse bana vazgeçerken canımın çok yanacağını söylememişti. Canım o kadar yandı ki bağımlılığım benden koptu. Acıyı dindirmek için daha küçük bağımlıklar denedim kesmedi. Aradan o kadar çok zaman geçmişti ve ben o kadar bulanıktım ki büyüdüğümü bile fark etmedim. Bir sabah yine kalktım ve artık nettim. Yoluma devam edecektim ama bağımlılığım arka cebime serçe parmağıyla asılmış. İlk başlarda fark edilmeyecek kadar hafifken zamanla sağdan soldan parçalar koparıp kendine yamamış. Zamanı geldiğinde arkama o kadar ağırlık bindi ki devam edemedim. Bağımlılığım çok yemiş hiç sıçmamıştı. Cebime taktığı serçe parmağı dallanıp budaklanıp kalbime saplanmıştı. Bu yüzden biraz destek için bağlanmaya karar verdim ama durumum o kadar vahimdi ki üzerine çullanmam kaçınılmazdı. Kaçınılmazı gören kaçtı sadece biri kaldı. Bende ona asıldım. Bağımlılığın cehennemi bir bağımlıya bağlanmakla başlar. Benimki cennetti her şey eşit her şey adildi. Sonra ben yasak elmaya göz diktim. O bakmazken alıyım dedim ayağım kaydı niyetimi açık ettim. Oysaki onunda gözü varmış, paylaşmam lazımmış. İlerleyen zamanlarda şekil şekil pozisyonlara girdik ama en başarılı olduğumuz kendi kuyruğunu yiyen yılan pozisyonuydu. Elmaya olan hamlem bununla ödüllendirilmiş olsa gerek. Birbirimizi yedik yedikçe yetmedik tabi. Bittik. Bir sabah lanet olsun ki yine uyandım bu sefer bitik bir şekilde ve vazgeçmeye bile gücümün kalmadığını anladım. Sonra beklemeye başladım belki ilahi bir güç gelirde kafama bir şeyler fırlatır diye. Bir kaç keçi bir kaç balık geldi çerez neyim fırtlattılar gülüp gittiler ama güç müç gelmedi. Sonra beklemek, beklerken tükenmek, özlem duymak, yoksunluk belirtilerimin yanında attaki kelebek gibi kalınca bağımlılığımı kendime fitil yapıp ateşledim. Güç güçtür. Bir sabah uyandım ve böylece bundan da vazgeçtim. <br />
“Benim adım kendi götünü yiyen yılanın doğum kontrol hapı ve 7 gündür temizim.”<br />
7 günde hiç bir şey yaratamadım yedi günde hiç bir şeyi de yıkamadım. Bağımlılığım yok, gücüm yok, hislerim yok öylece lanet elma ağacının altında oturmuş aşağı doğru taş atıyorum. Bazen çok sıkılırsam tükürüyorum. Ne de olsa havaya uçan kendi cennetimdi.inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-59525661186461233752010-02-17T13:57:00.000-08:002010-02-17T14:19:48.301-08:00Kızıl Saçlı Perinin gerçek Hiyakesi part.2<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/S3xnWUCeIiI/AAAAAAAAACs/OcL06NTt86w/s1600-h/21.01.2010+17%3B59%3B07.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 220px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/S3xnWUCeIiI/AAAAAAAAACs/OcL06NTt86w/s320/21.01.2010+17%3B59%3B07.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5439336082990572066" /></a><br /><br />Nerde kalmıştık, ya daha başlamadan bitecek bir hikâye ile yaşanması gereken hayatlar arasındaki ince çizgideydik. Gezgin biraz ilerde ağaçların bittiğini yerde bir uçurumun başladığını görmüştü. Bunu avantaj olarak kullanmaya çalışacaktı ama yaratığın onu duyması ya da hissetmesi durumunda bu hiçbir işe yaramayacaktı. Elindeki son çare buydu. Uçurumun kenarına kadar geldi. Kılıcı elinde tarttı ve yaratığın gelmesini bekledi. Yaratığın hantal vücudu ile yıktığı garip ağaçları görebiliyordu. Kısa bir süre sonra yaratıkta görülür hale geldi. Yaratık kocaman yarık ağzını boşluğa açıp kapayarak ilerliyordu. Gezgin bir şeyin ters gittiğini fark etti ama ne olduğunu anlayacak zamanı kalmamıştı. Ağaçlar seyrekleşmiş ve Yalg artık ona doğru hızla geliyordu. Gezgin bağırarak yaratığa doğru atıldı ama aniden durdu. Bağırmamıştı, ağzını açmıştı ama hiç ses çıkmamıştı. Yaratığa baktı oda ağzını açıyordu ama hiç ses yoktu. Yalgla aralarında metreler kala kenara çekilmesi yetti. Artık her şeye kör olan Yalg delirmiş gibi sağa sola sallanarak uçuruma doğru ilerledi ve tamamen sessizlik içinde aşağı düştü. Gezgin uçurumdan aşağı bakarken o koca çamur yığının dibe düştüğünü ve her yere dağıldığını gördü ama hiçbir şey duymadı.<br /><br />Kızıl Saçlı Küçük orman perisi sanki bir boşlukta yürüyormuş gibi, sık ağaçların arasında rahatlıkla geçerek izleri takip etti. Bir Yalgın izlerini takip etmek hiç zor değildi hele yaratık ona bir yol açmışken. Bir süre sonra uçurumun kenarında duran kılıçlı insanı gördü. Bıçağı elinde ona doğru yaklaştı ve arkasından sırtına dokundu. Kılıcıyla aniden dönen Gezgin, hızlıca geriye çekilip bıçağını tehditkâr bir şekilde ona doğru tutan küçük kızı gördü. Niyetini belli etmek için kılıcını indirince kız biraz rahatladı ama bıçağını bırakmadı. O sırada tam tepelerinde bir şimşek sessizlikle çaktı ve uzunca bir süre kızın yüzünü görmesini sağladığında Gezginin ağzı açık kalmıştı. Karşısındaki küçük bir kız değil upuzun kızıl saçları ve bir insana göre büyük olan kocaman yeşil gözleri, ince narin yapısı ve ancak saçlarının altından görünen küçük sivri kulaklarıyla belkide dünya üzerindeki son peri idi. <br /><br /><br />Kızıl Saçlı Peri ve Gezgin Sessizliğin Uçurumundan uzaklaşmış olsalar da, konuşmadan sessizce ilerlemeye devam ettiler. Kız açık bir şekilde anlaşılabilecek bir hareketle, öne eğilip elini kafasının üstünden geçirerek hayatını kurtardığı için teşekkür etmişti. En azından Gezgin öyle sanmıştı ama bu hareket perilerin arasında “sana ruhumu sunuyorum anlamına” gelirdi. Kızıl Saçlı Peri en azından bu adama bunu borçlu olduğuna karar vermişti. Ama Gezgin bir perinin ruhunun ne anlama geldiğini bilmiyordu. Küçük perinin boyu yaklaşık on yaşındaki bir çocuk boyunda idi ve Gezginin geldiği yerde çok boyu uzun boylu sayılmasa da bir peri için oldukça uzundu. Peri onun ancak koltuk altının bir karış aşağısına geliyordu. Kız sakinleştikten biraz sonra aniden başlayan fırtına geldiği gibi aniden durdu ve bulutlar dağılıp gökyüzü ayışıyla aydınlanmaya başladı. Vadiden ve kayalıklardan uzaklaşıp tekrar ormana girdiler. Uzun bir yürüyüşün ardından kalın gövdeli ve gerçekten çok büyük ağaçların olduğu bir bölgeye girdiler. Sanki buradaki her şey gittikçe büyüyor ya da onlar küçülüyordu. En sonunda metrelerce uzunlukta ve an az bir köy kadar bir büyük devasa bir ağacın olduğu bir açıklığa geldiler. Bu Ağaç eskiden perilerin kutsal saydığı Hayat Ağacı “Avendesora” idi. Ama artık hiçte hayat dolu değildi. Ormandaki her şey gibi oda artık ölü gibi duruyordu. Kız ağacın etrafında yürümeye başladı. Gezgin onu takip ederken ağacın değiştiğini gördü. Ağacın ortasında bir yarık vardı ve bu yarığın içinde dolambaçlı yollarla tepesine doğru ilerleyen yollar bulunuyordu. Kız bu yolara girdi. Labirent gibi bir aşağı bir yukarı tırmanarak en sonunda ağacın oldukça yukarısında bir kovuğa geldiler. Bu kovukta yerde bir yatak haline getirilmiş paçavralar ve küçük bir sandık haricinde hiçbir şey yoktu. Kız paçavraların arasından Gezgine birkaç parça toplayıp uzatarak kovuğun yukarısındaki bir başka kovuğu işaret etti. Gezgin eğilerek teşekkür etti ve paçavraları alıp kovuğa tırmandı. Artık biraz dinlenebilirdi. Gezgin kovuğa tırmanıp yol boyunca sırtında olan küçük çantasını çıkardığında çantasının yırtılarak açıldığını ve az olan erzakının da yaratıktan kaçarken kaybettiğini anladı. Çakmak taşı birkaç parça ekmek ve su matarasından oluşan erzakının önemli parçaları ve bir ağaçtan oyarak yaptığı kuş düdüğü artık yoktu. Paçavraları yastık gibi kafasının altına koyup rahatsız ve kâbus dolu bir uykuya dalarken Kızıl saçlı peri yatağına uzanmış yukarı bakmaktaydı. Bu insanın gelişini bir işaret olarak yorumlamıştı. Yalgın karşısında savaşırken asıl isteği yok olmaktı. Ama pes edemezdi. Bir peri hayatı için sonuna kadar savaşmalıydı ama o an kaybedeceğini bilse de sonu geldiği için üzülmüyordu Bu onun kurtuluşu olacaktı ama bir anda bu ölü ormanda bir insan ortaya çıkmış ve onu kurtarmıştı. Demek ki bu ormanın işi daha onunla bitmemişti.<br /> <br /><br />Güneş ışıkları kovuğun arasındaki boşluklardan Gezginin yüzüne vurduğunda gözlerini açtı ve dün olan her şeyin bir rüya olduğunu düşündü. Ama doğrulduğunda rüya olmadığını anladı. Çamur içerisindeki kıyafeti ağaç dalları ve kovalamacadan yer yer yırtılmış giysilerive çizilen derisinden akan kanlar kurumuştu, her yeri ağrıyordu. Zorlukla doğruldu ve ağzı kum yutmuş kadar kuruydu. Etrafına baktığında yerde tahtadan oyulmuş bir kâse içinde su ve hemen yanında toplanmış kuru eriklere benzeyen meyveler gördü. Suyu bir dikişte bitirdi. Garip meyveleri alıp kokladı. Dilini değdirdi ve azına attı tatları kuru erik gibi değildi ama en azından yenebiliyordu. Kovuğundan perinin bulunduğu kovuğa geçtiğinde boş olduğunu gördü. Ağaçtan aşağı inmeye başladı. Toprağa ayak bastığında küçük perinin biraz ilerde dikildiğini gördü. Gezgin kızdan gözlerini alamadı. Çocuksu bir görünüşe sahip olsa da yüzü hiçte öyle değildi. Dün geceki çamurdan temizlenmişti. Saçları hala ıslak olsa da deri bir kayışla arkasında toplanmış ve batan bir güneş kadar kızıl parlıyordu. Küçük yüzü keskin yüz hatlarına sahipti. Kocaman yeşil gözleri zümrütü andırıyordu. Tehditkâr bakışlarla kız onu süzdü ve onu takip etmesini işaret etti. Dev ağacın topraktan çıkan bacak kalınlığındaki köklerini takip ederek ilerlediler. Kız sanki yürümüyordu adeta süzülüyordu. Gezgin uzun bacaklarına rağmen ona ayak uydurmakta zorluk çekmişti. Ağrıyan kasları da onu yavaşlatmıyor değildi. Bir süre sonra küçük bir gölete vardılar. Sazlara benzeyen eğri büğrü bitkilerle çevrili gölette su hala berrak ve temiz görünüyordu. Dev ağacın kökleri bu göleti çevreliyor ve suyun içine kadar uzanıyordu. Kız suyu işaret etti sonrada içine girdi ve sudan içti. Gezgin de onu takip etti giysilerinin bir kısmını çıkardı kılıcını bırakıp gölete yaklaştı sudan biraz içtikten sonra gölete girdi. Küçük peri ona yaklaşıp dokunduğunda Gezgin irkildi. Kız tehditkâr bakışlarını sürdürerek gömleğinin yırtılan yerlerinden yaralarına bakmaya başladı. Gezgin itiraz etmek için bir neden bulamayıp küçük periye izin verdi. Peri ifadesiz yüzüyle gömleğini çıkartmasına yardım ederken Gezgin acıyla yüzünü buruşturdu. Kız suyla yaralarını temizlemesine yardım etti. Sessizlik Gezgini rahatsız etmiyordu ama içini kemiren bir sürü soru vardı. Küçük peri ise yıllardır zaten kimseyle konuşmuyordu bu onun için bir sorun değildi. Sesinin neye benzediğini hatırlamaya çalıştı. Eskiden ağaçlara ve hayvanlara şarkılar söylerdi ama sesini hatırlayamıyordu. Gezgin omzundaki bir yarayı temizlemekle uğraşan perinin elini tuttu. Peri irkilerek biraz geri çekildi. Gezgin elini bırakarak kendini tanıtmadan önce yapılan el referansıyla hafifçe eğildi ve kendini tanıttı. Çorak Topraklardan büyük Büyücü Prosperonun oğlu Kays işte o an Sisli Ovanın büyülü ormanında yaşan Peri Kralı Yulenin kızı Zefir ile tanıştı.inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-27756132158976603432010-01-17T15:18:00.000-08:002010-02-17T12:40:13.293-08:00Kızıl Saçlı Perinin Gerçek Hikayesi part.1<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/S1hicqLhYrI/AAAAAAAAACk/BTxeaC7mK9E/s1600-h/toz+perisi.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 222px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/S1hicqLhYrI/AAAAAAAAACk/BTxeaC7mK9E/s320/toz+perisi.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5429197595293606578" /></a><br />Bir yerden başlayıp anlatmam gereken bir hikâye var. Sisli ovanın ardında, puslu dağların arasında kimsenin yıllardır ayak basmadığı büyülü bir orman vardı. Bu ormanda eskiden tüm orman ruhları ve periler yaşarken şimdi sadece kurumuş ağaçlar, korkunç yaratıklar ve ölümün soluk renkleri içerisinde bir tek kızıl saçlı küçük orman perisi yaşamaktaydı. Periler orman ruhlarıyla birlikte ormanın içindeki yaşayan her canlıya yaşam enerjisi verir ve onları korurlardı ancak bu ormanda nefes alan son yaşam kırıntılarına sahip kızıl saçlı perinin yalnızlıktan yaşam özü o kadar tükenmişti ki bırakın bir tomurcuğu filizlendirecek gücü bulmayı kendi yaşamını devam ettirecek gücü bulamıyordu. Diğer yandan ağaçlar perilerin ve orman ruhlarının şarkılarından mahrum kalarak ölmüş, orman ruhlarının karanlık tarafları onları yutmuş ve çok az sayıda yaşamayı beceren her canlıyı canavarlaşmıştı. Bunların hepside küçük peri için büyük tehlike haline gelirken oda kendini korumak için savaşmak zorunda kalmıştı. Her geçen yıl savaşmak ve yaşamak için bir neden bulmak daha zor hale geliyordu. Her gün olduğu gibi güneş batmadan önce ormanın en büyük ve en yaşlı ağacındaki kovuğuna giderken, sessizlik onu her zamankinden daha çok rahatsız etmeye başladı. Ormanın eski hali gözünde canlanırken kuş seslerini duymaya başladı. Ağaçların yemyeşil halini gördü. Çiçeklerin kokularını aldı. Derin bir nefes çektiği o anda her şey bir anda ortadan kaybolup tekrardan hiçliğe karıştı. Peri o anda savaşmaktan vazgeçtiğine karar verdi ama bir peri kendini yok edemezdi. İçinde öyle bir öfke birikmişti ki dayanamadı ve çığlık atmaya başladı tam o anda perinin öfkesiyle bir fırtına patlak verdi. Küçük peri susup bir süre gökyüzüne baktı, korunaklı evine doğru koşması gerekirken birden tam ters yöne koşmaya başladı. Çürümüş otların, dalların üstüne basarak çamura batıp çıkarak, yaratıkların homurdanmalarına doğru koşuyordu. Küçük peri ağlıyordu o ağladıkça ormanda ağlıyor, yağmur damlalarının ağırlıyla ölü olan her şey toza dönüşüyordu. <br /><br />Yolunu kaybetmiş genç bir gezgin, puslu dağların ardındaki Seyyahların Şehrine ulaşmaya çalışırken, Sisli ovada yolunu kaybetmiş ve büyülü ormana doğru sürüklemişti. Yıllardır ilk defa bir canlının ayak basmasıyla açlıktan guruldayan bir mide gibi homurdanmaya başlayan orman, fırtınanın başlamasıyla gezginin ormanın derinliklerine doğru sürüklüyordu. <br /><br />Kızıl saçlı orman perisi artık koşmuyordu ama içindeki yok olma hissi onu Puslu dağların başlangıcındaki mağaraların olduğu vadiye doğru sürüklemişti. Yağmur damlaları onun gözyaşları gibi durmaksızın devam ederken bu mağaralarda yaşayan Yalg denen canavara gittikçe yaklaştığını fark edemiyordu. Yalg bir zamanlar mağaraların içindeki yeraltı sularında yaşayan ve bu suları temizliğini sağlayan bir orman ruhuyken şimdi bir görevi olmayan, karanlığın ormana saçtığı parçalarından başka yetişen hiç bir şey kalmadığı için açlığın ve gölgelerin derinliklerinde ruhu kadar gözleri de körelmiş bir canavara dönüşmüştü. Her şeye o kadar açtı ki durdurulamaz bir delilik içinde büyüyordu.. Körleşen gözleri yerine diğer duyuları gelişmişti ve şimdi başlayan fırtına tüm kokuları ve sesleri saklarken, damlaların yarattığı titreşimler ona yeni bir görü sağlıyordu. Bu yüzde toprağın üstünde hareket eden zayıf ayakların titreşimini duyabilmişti. <br /><br />Genç Gezgin onu uyarmalarına rağmen Sisli Ovadan geçmeye karar vermiş ama yılın bu zamanı sis ovanın ilerleyen kısımlarında iyice yoğunlaştığı için yön duygusunu yitirmiş ve kaybolmuş. Sis bir ormana yaklaştığında azalmaya başlamış ama aniden kopan fırtına işini hiç kolaylaştırmamıştı. Çok üşümüş ve yorulmuştu, geceyi geçirecek bir yer ararken ufukta gördüğü dağlara doğru ilerlemeye karar vermiş, kuru bir sığınak aramaya başlamıştı. Yağmur azalacağına şiddetini arttırmıştı. Dağlara yaklaştığında etrafı mağaralarla çevrili bir vadide olduğunu anlayarak kendine uygun bir yer aramaya koyuldu. Uygun küçük ve kuru bir mağara bulduktan sonra etrafı biraz kolaçan etmeye karar verdi. Etrafta yaşayan hiçbir canlı olmaması ve bildiği hiçbir orman gibi olmaması onu çok tedirgin ediyordu. Birkaç kuru dal bulma umuduyla yürürken sürekli devam eden gök gürültülerinin arasında bir kadın çığlığı duyduğunu sanarak etrafına bakındı. Gezgin sonra ormanın garipliği ve yorgunluğu yüzünden hayal görmeye başladığını düşünüp bakınmaya devam etti. O sırada çığlığı tekrar duydu. Bu sefer doğru duyduğuna emindi. Kılıcının olduğu yere elini koyarak tedbirli bir şekilde sese doğru koşmaya başladı. Küçük bir kaya yığınına yaklaştığında bir hayvanın böğürtüsünü ve çatırdayan ağaç parçalarını da duymaya başladı. Yığının ardında baktığında üstü başı çamurla kaplanmış, eski ve vücudun her yerini kapamayan yırtık kıyafetler içinde elinde küçük bir bıçakla kendinden en az 10 kat daha büyük, balçıkla kaplı, kocaman bir ağızdan ibaret olan bir kütleye karşı koymaya çalışan küçük kızı gördü. <br /><br />Gezgin küçük kızın tek başına hiç şansı olmadığını anladığı an yağmurdan zarar görmesin diye yedek pelerinine sardığı kılıcı hızla kınından çekerek, kayaların üstünde atladı. Altında küçük kaya parçaları akarken o hızla aşağı doğru kaymaya başladı. O sırada Yalg vücuduyla bir hamle yaptığı da bir ağacı Kızıl Saçlı Perinin üzerine doğru yıkmayı başardı. Küçük peri yana kaçmak için çok geç kalmıştı. Bu sırada Gezgin yetişerek periyi kenara itip, yaratıkla aralarına girdi. Kılıcını hiç düşünmeden Yalgın gövdesine doğru salladı. Kılıç sanki bir çamura saplanmış gibi kolayca içinden geçerek girdi. Gezgin ilk şaşkınlığın ardından bir kaç kez daha kılıcını yaratığın gövdesinin çeşitli yerlerine indirse de yaratık bundan hiç ilgilenmemiş gibi saldırmaya devam etti. Bu sırada periyi ittiği tarafa baktığında Kızıl saçlı perinin yerde baygın halde yattığını gördü. Ağaçtan kurtulmuş olsa da sanırım kafasını çarpmıştı. Yalg hedefini değiştirerek tüm dikkatini Gezgine çevirdiği için kızın yanına da ulaşamıyordu. Yalgın cüssenin büyüklüğüne bakarak ormanın içinde avantajı olabileceğini düşündü. Onu ormanın içine çekmeye başladı. Bir zamanlar dört ayak üzerinde yürüyebilen hatta metrelerce yukarı sıçrayabilen Yalg şimdi çamurdan bir sümüklü böcek gibiydi ve ağaçlar onu oldukça yavaşlatıyordu. Bu av sandığından daha zor bir hale gelse de peşini bırakamayacak kadar çok açtı.<br /><br />Kırmızı saçlı orman perisi Yalg ve gezgin uzaklaşırken gözlerini açtı. Başı çok ağrıyordu ve net göremiyordu. Yağmur hala devam ediyordu ve artık tamamen karanlık çökmüştü. Arada bir çakan şimşekler haricinde ormanda tamamen karanlıktı. Her şey bir rüya gibiydi ama kafasındaki bulutlar dağılırken olanları hatırlamaya başladı. Yalgı ve onu iten insanı. En azından bir insan olduğuna inanıyordu. Doksan yıllık hayatı boyunca hiç insan görmemişti. Ama diğer perilerinde etrafında olduğu on yıllık zaman dilimi içerisinde insanlarla ilgili bir şeyler duymuştu. Etrafına bakındı karanlık onun görüşünü etkilemiyordu ama ne Yalg ne de insan etrafta değildi, izleri takip etmeliydi. Ayağa kalmaya çalıştı başı döndü. Kafasını tuttuğunda şakağından doğru akan sıcak şeyi hissetti. Devam etmesi gerekiyordu en azından onu kurtarmaya çalışan adamı bulmalıydı. Tek başına Yalga karşı şansı yoktu. <br /><br />Genç Gezgin hızla ağaçların arasında ilerliyor Yalg da önüne çıkan her şeyi yıkarak geliyordu. Gezgin kadar hızlı değildi ama peşini bırakacak gibi de değildi. Gezgin bu ormanı bilmiyordu, bu ormanı kimsenin bildiğini sanmıyordu aslında. Hayatında ne böyle bir yaratık görmüş neden bahsedildiğini duymuştu. Üstelik yirmi beş yıllık hayatına rağmen kimsenin gidemediği yerlere gitmiş, bir sürü hikâye dinlemişti. Karanlıkta şimşeklerin aydınlattığı kadarıyla görerek ilerliyordu. Zaman kazanmalıydı. Şimşekler ağaçların biraz ilerde daha da sıklaştığını gösterdi. O tarafa doğru gittiğinde ormanın bitki örtüsü aniden değişti. Ölü dev ağaçlardan, ölü cılız ama sık ağaçlara dönüştü. Sanki burası hastalıklı gibiydi. Toprak bir sünger gibi yumuşaktı ama dağılmıyordu. Ağaçlar o kadar parlak bir yeşildi ki doğal durmuyorlardı ve gövdeleri boyunca hiç dal yoktu metrelerce sonra yapraksız kirpi oku gibi dallar uzanıyor ve gökyüzünü kaplayacak şekilde birbirlerine giriyorlardı. Üstelik gittikçe sıklaşmaya başlıyorlardı. En sonunda sadece gezginin geçebileceği kadar boşluk kaldı. Arkasına baktı Yaratık yavaşlamıştı ve mesafeleri artsa da ama oda eskisi kadar hızlı gidemiyordu. Yaratıkla kısa süren boğuşması sırasında görebildiği kadarıyla gözleri ya da kulakları yoktu. Olsalar bile o çamur yığının altında olmalıydılar. Gezgin tekrardan kafasında o anı yaşadı ve yaratığın tamamen kör olduğunu anladı. Büyük ihtimalle ya onu duyuyor ya da hareketlerini hissediyordu. Çünkü yer değiştirdiği her seferde yaratık anlık süre sonra onun nerede olduğunu kestirip hamle için geç kalıyordu. Şimşekler ardı ardına sanki Gezgine bir şey göstermek için çaktılar. Gezgin ilerde ne olduğunu gördü.<br /><br />Kızıl saçlı orman perisi izleri yeni orman bölgesine kadar takip etti. Burası eskiden kayalık ve kısa bitki örtüsüyle kaplı bir bölgeyken ormanın terk edilmesiyle kayalar süngerimsi, kuru olduğu nadir aylarda üstüne basıldığında yeşil bir toz püskürten toprağa ve tozla aynı renkte ağaçlara sahip bir alana dönüşmüştü. Küçük peri Gezgin için şans diledi. Çünkü buranın sonunda Sessizliğin Uçurumu vardı, ya onu kurtarmaya çalışan o adam çevresindeki tüm sesi emen o çukura düşecek ya da onu fark ederek kör Yalgdan kullanmak için kullanacaktı.inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-2936652037382249362009-09-18T16:34:00.000-07:002009-09-18T16:42:53.445-07:00Günü BeklerkenE: Beni bir kere dinleyecek misin? Kulağınla değil ama gerçekten ne hissettiğimi anlamak için beyninle dinlemen gerekiyor.<br />S: Ben seni hep dinledim. Şu dünya üstünde senin kadar şizoid bir karıyı benim kadar iyi anlayabilen biri daha var mıdır acaba. O yüzden şimdi sorun çıkartacak yer arama. Konuşmaya başlamak istiyorsan da direk başla.<br />E: Beklide beni en iyi anlayan sensin ama sen gerçek beni görmüyorsun. Sevdiğin için, beni olduğum gibi kabul ettiğin için iyi biri gibi görüyorsun.<br />S: Al işte yine başladın. Sen ne kötü ne iğrenç nede aciz birisin her ne kadar kendini öyle görsen de değilsin. Hem ben seni sevdiğim için olduğun gibi kabul etmiyorum. Senin ne olduğunu gördüğüm için seviyorum.<br />E: …….Ya gidip gelmelerim. Dengesizliklerim, bir an seni üzmekten ölesiye korkarken bir an canını yakmak isteyişim. En sonunda ikimizde yıpranıp, sevgimizle boğacağız.<br />S: He ben çok mu normalim. Ne zaman gelip ne zaman gideceğini biliyorum, neden kendini çekip beni ittiğini de. Bazen çırpınmaktan ne kadar yorulsan da ikimizi de çekip çıkaracak gücü bulacağını da biliyorum. Sadece benimde senin kadar ince bir çizginin üstünde yürüyebileceğimi bilmeni istiyorum. <br />E: Biliyorum sadece sen “geçmiş” gibi davranıyorsun. Olmuş bitmişler gibi. Trapezin üstündeyken beni tutacağına emin olamadığım gibi. Güven hissini sevgiden daha sık hatırlatman gerekiyor. Sevgiyi her zaman hatırlarım ama arkamda olduğun hissi sıcak asfalta tükürmek gibidir. Sen tam ben aslanın azına girmek üzereyken hey buradayım elimden tut diyorsun. Bazen çok geç olabilir.<br />S: Özür dilerim. Ben fiziki yakındalıkla bazen bunun yeterli olabileceğini sandım sadece. <br />E: Birbirimizi anlamak, birbirimizi sevmek, güvenmek sonsuza kadar yetecek mi?<br />S: Konudan konuya atlamaya başladın. Uykun mu geldi?<br />E: Her şeyin sonu olduğunu bile bile yaşıyoruz. Bir gün elin kayacak ve beni tutamayacaksın, ya da aslanın azına düşen sen olacaksın.<br />S: Hiç kimse bir diğerini bırakmaktan vazgeçmese bir şey olmaz.<br />E: Kimse zaten vazgeçmez sadece tutmaya devam etmek eskisi gibi güzel hissettirmemeye başlar.<br />S: Düşündüğüm şey yapmıyorsun değil mi? Kafanda bırakmayı kurmuyorsun?<br />E: Saçmalama. Bu güzel gecede yanımda beni gerçekten anlayan erkekle birlikteyim. Bazen her gece burada bu köprünün altıdan akan su olmak istiyorum, düşündüğüm için ,“geçmiş” çok ağır geldiği için akıp gidemiyorum. <br />S: Senin sorunun hep bu oldu çok düşündün. Bazı şeyleri bir anda yapmak lazım.<br />E: Doğruyu söylüyorsun. Seni gerçekten bırakamayacak kadar çok seviyorum. <br />……………….<br /><br />S: Ne düşünüyorsun?<br />E: Tahmin et…<br />S: Gün doğumunu bekliyorsun. Güneşle birlikte yeni bir sabaha başlarken tüm melankolini geride bırakıp huzur bulmayı bekliyorsun. Birazdan oturduğun taşla birlikte sende ısınacaksın ve her gün olduğun gibi ilk önce ayaklarını köprüden aşağı sallandırmaya başlayacaksın. Sonra bacaklarının arasından yavaşça eğilip suyun sütündeki ışınların balıklara benzediğini söyleyeceksin.<br />E: Tam olarak değil. Huzuru başka bir şekilde bulmayı planlıyorum. Hani sana bırakamayacak kadar çok seviyorum dedim ama bazen de senin canını acıtmak istediğimi söyledim. Bırakmama izin vermediğin zamanlarda senden nefret ediyorum.<br />S: Dengesizliğin bu işte iki dakika önce bana sarılıyordun. Az önce kafanda kurduğun için beni şimdi itiyorsun.<br />E: Beni madem bu kadar iyi tanıyorsun, beni bu kadar iyi biliyorsun, peki söyle o zaman bu gün güneşin doğuşunu neden beklemeyeceğim. He söyle hadi, bilmiyorsun hiçbir zamanda bilmeyeceksin. Düşünmeyi bırak dedin değil mi birazdan bırakacağım m ne olacak biliyor musun? <br />S: Sakin ol. Bağırmayı kes. Lütfen sakin olda konuşarak halledebilelim<br />E: Kapa çeneni ve bana bir kere olsun laf yetiştirmeye çalışmadan dinle. Asıl sen Sus. <br />……………………………………<br /><br />S: Sakinleştin mi?<br />E: Hayır düşünmeyi bıraktım?<br />S: Seni Seviyorum.<br />E: Biliyorum o yüzden yapabiliyorsan elimi yakala?<br />S: HAAAAYIIIIRR!inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-13953996870507057382009-03-28T15:38:00.000-07:002009-04-09T15:34:49.669-07:00Her gün HEPSİ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/Sc-F3b6vnOI/AAAAAAAAACY/kLc90hCMEKk/s1600-h/2415527871_c7097d7449_o.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 259px; height: 239px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/Sc-F3b6vnOI/AAAAAAAAACY/kLc90hCMEKk/s320/2415527871_c7097d7449_o.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5318616872381291746" /></a><br />Sabah kalktığında küçük bir kadındı. Yeni küçülmüştü az önce gün doğmuş ve o küçülmüştü. Etrafındaki her şey kocamandı. Yumuşatıcı kokan çarşafların arasından kocaman iki kişilik yatağın ortasında kendisine doğru gülümseyerek gelen sevgilisinin yanında küçücüktü. Sevgilisi onu öperken o daha da küçüldü, yalnıza doğru sürüklendi. Birkaç küçük kaçak gülümseme bahşetti sevgilisine. Sevgilisi ona dokunurken, birinin tenini kendi tenine dokunuşunu hissederken küçük bir kadın ancak kendi yalnız hissedebilirdi. İçine sevgiyle giren sıcaklığı hissetti ama o sıcaklık karşında buz gibiydi, içinde bir şeyler yanlıştı, içinde hep yalnız bir kadındı, küçük kadınları kalpleri çok büyük olduğu için açılan kara delikleri hiçbir şey dolduramazdı. Sevgilisi boynunu öperek onu tahrik etmeye çalışırken, o kendi yalnızlığı içinde ağlıyordu.<br />Kahvaltıyı hazırlarken ilgiye aç bir kadındı. Kocasının bir gülümsemesi, bir dokunuşu için her sabah kalkıp gömleğini ütüler, kravatını hazırlar, çocukları uyandırır, kahvaltıyı hazırlar masaya hep en az iki çeşit reçel koyar, gazetesini hazır ederdi. Karşılığında sadece iyi günler lafını elde ederdi oda kapıdan çıkarken. Kocası yoğun bir adamdı sevgiye bile zaman ayıracak vakti yoktu. Çocukları kapıdan yolladı. Kocası sofraya oturdu. İlgiye aç kadın karanlıkta ışığa doğru giden sinekler gibidir. Tek farkı o ışığın bedelini bilir. Oda ışığa gitmek istedi. Kocasına sordu “beni seviyor musun?”, kocası gazetenin sayfasını çevirdi. İlgiye aç kadın sordu “ benimle şimdi hemen masanın üstünde sevişir misin?”, kocası boş çay bardağını uzattı. İlgiye aç kadın çayı doldurup ona uzattı. Kocasının arkasının dönük olduğu kapıdan dışarı çıktı. Kocası gazeteyi çevirdi, çayından bir yudum aldı. Gazeteyi katladı masaya koydu ayağa kalkıp “iyi günler” dedi. İlgisiz kadın ışığa gidebilmek için en kolay yolu seçip, kapının eşiğinde azına dayadığı silahıyla, sessiz gözyaşları salyasına karışırken kocası sadece gitti. Kapının kapanma sesiyle kadın silahı çekti ama ilgisiz kadının kafasında silah sesi değil sadece sineğin ışığa değdiğinde yanarken çıkardığı cızırtıyı duydu.<br />Öğlen yemeğine doğru boş masada aşık bir kadın oturuyordu. O masada asla öğlen yemeği yenmeyecekte olsa o onu hep orda bekledi. Sigarasını içerken elleri titriyordu. Dünyada iki şeye bağımlıydı; uyuşturucu bağımlısı sevgilisine ve uyuşturucuya. Aşık kadın bir şeyi severse, onun her şeyini sever. Zamanı gelmişti ikinci aşkından bir doz almalıydı ama onun için ilk aşkı gelmeliydi. Aşka bağımlı kadın kapının tıkırtısını duydu. Sevilisi içeri bir hışımla girdi. Sinirliydi, küfrediyordu. Aşık kadın sorunca, cevabı yüzüne gelen bir tokat oldu. Tokatları ardı arkası kesilmedi. Sevgili bağırıp duruyordu, onun suçuydu iki kişiye yetecek uyuşturucu parası yoktu. Aşık kadın iki aşığının birlikte kaçmaya karar vereceğini nasıl bilebilirdi ki. Artık ona gerek yoktu. Aşka aşık kadın sadece gözündeki morluğu, damarlarındaki zehri, içine çektiği sigara dumanını hissetti.<br />Hava kararırken o hepsiydi. Küçüktü, yalnızdı, yaralıydı, aşıktı, bağımlıydı, sevmeliydi sevilmeliydi, özgür olmalı, korunmalı, kollanmalıydı. Güneş batarken o köprünün üstünde durmuş denizi izlerken ertesi sabaha bir kadın olarak doğmalıydı hepsi olmalıydı.inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-914947620043052012009-02-17T15:30:00.000-08:002009-02-19T12:56:31.504-08:00Netlik ProblemiGözlerimi kapıyorum, seni hayal ediyorum. Görüntü başlarda flu iken yavaş yavaş netleşiyor. Sadece ilk gece, ilk bakış, ilk sıcaklık, ilk hayaller çok net sonra her şey yine bulanıklaşıyor, kaybediyorum seni. Kaybettiğim tüm diğer şeyler gibi. Çocukken kaybettiğim şeylerin hepsi yatağımın altından çıkardı. Annem orda yatak altı canavarları olduğunu söylemişti bir keresinde. Çocukken hiç korkmadım onlardan büyüdüğümde de içimde kaybettiğim şeylerin biriktiği bir yer olduğunu keşfettim kendi canavarlarımı onlarla besledim. Gözlerimi kapıyorum, seni hayal ediyorum. Netleşen hiçbir şey yok. Doktorlar gözlerimdeki bozukluğun buna neden olduğunu söyleyebilirler ama ben hasarın daha derinde olduğunu biliyorum. İnanacak bir şeyler aradığımda sihirli bir lamba buldum. Ovdum ovdum, mantıklı olsun dedim. Ovdum ovdum, benim gibi olsun dedim. Ovdum ovdum, ben seviyim bu sefer yeter dedim. Oldu hepsi oldu ama ben her zaman kendimi ifade etmede sorunlar yaşayan biriydim yanlış anlaşıldım. Her şey bok oldu. Gözlerimi kapıyorum, seni hayal ediyorum. Seni düşünmek acı veriyor. Yoo hayır acının kaynağı sen değilsin daha derinlerde daha diplerde kendimde. Hayaller kuran, masallar anlatan küçük kızıl saçlı kız olmadığımı unuttuğum her anın acısı. Gökten asla üç elma düşmez düşse de beni bulmaz, kimse dileklerimi gerçekleştirmez, hiçbir insan başka biri için korsanlarla dövüşmez. İnandıkları uğruna hayatını riske atıp, goblinlerle dolu mahzene inmez. Ben sadece bunuda yatağımın altına düşürmüşüm bir süreliğine kaybetmişim. Gözlerimi kapatıyorum, seni hayal ediyorum. Bana hatırlattıkların için teşekkür ediyorum. Daha geç olmadan görebildiğim için teşekkürler, bir gün her şeyin biteceğini bilerek yaşadığımı hissettirdiğin için. Dorothy’nin kırmızı ayakkabılarının rugandan yapıldığını her seferinde ayaklarımın nasıl yara olduğunu hatırlattığın için. Beni ben olarak sevebilmenin zor olduğunu, benim birini sevmemin ondan kat kat zor olduğunu hatırlattığın için, hepsi için teşekkürler. Kinaye ya da laf cambazlığı yok açık ve net, millerce öteden karanın ufuk çizgisinde görülebileceği kadar net. Diyafram ayalarımla oynanması yeterli oldu. Gözlerimi kapıyorum, seni hayal ediyorum. Uzun cümleler yazmamın, sürekli virgüller koymamın, cümlelerimi bir birine bağlamak için kıvranmamın tek nedeni nokta(.)lardan nefret etmemdi. Her zaman noktaya gelirsin kaçış yoktur. Ben bunu unutmuştum, biraz kustum, biraz yazdım, yazdıklarımla kustum belki ama bu yazının sonuna nokta koymayı beceremedim…inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-26323677166899203222009-01-28T10:41:00.001-08:002009-01-28T10:41:54.208-08:00Evet Sayın Seyirciler....Bazı günler hiç bir şey yokken birden insanı bir sıkıntı bulutu kaplar. Küçük bir şey moralini bozmaya yeter. Bütün gün boyunca o sıkıntı gitmez. Yaptığın makyajın, yediğin çikolatanın sana bir faydası olmaz. Kurtulamassın. Dışarı atmanın yolunu ararsın. Sıkıntı bedene bir kere girdimi yer eder. Sen hangi çıkışı kullanacağını bilmeden onu zorlarsın, ve genelde gözyaşı olarak dışarı atılır. Gözyaşı oluşturmak bazı insanlar için zor bir işlemdir. İnsaların bir kısmı bu yetenekle doğarken bazılarına ise kırıntısı bile verilmemiştir. Bu yeteneksiz, ağlamaktan yoksun insanlar genelde şiddet yada cinsellik oluyla boşalma yaşarlar. Genelde ağlayan bir tip olmamanıza rağmen ufak bir yeteneğiniz varsa ve içinizde sıkıntıdan 8. Kattan atlamanızı söleyen sesle sürekli mücadele içindeyseniz, beyniniz otomatik olarak kurtarıcı modunu çalıştıracaktır. Bu “kurtarıcı”, beyninizdeki tüm alt kısımlara ittiğiniz paranoya ve korkuları bir anda su yüzüne atarak bunları kısa film senaryoları mantığında görüntülere dökmeye yarar. Bunlar büyük ihtimalle ya sizi ağlatacak ya da çok diplerdekiler araya karıştığı için sizin 8. Kattan aşağı atlamanıza neden olacaktır. Ama hem paniğekapılmayın ikinci seçeneğin olma ihtimali düşük olsa da vardır. Şimdi su üstüne çıkarabileceğimiz konulardan bahsedelim. Önceden paketler haline getirip bilinç altına atma yöntemi daha iyi sonuç verecektir. Örneğin; “ Bir gün benden sıkılıp beni terkedecek, ne yapsın benim gibi nevrotik karıyı” adlı paket paranoyayı bilinç altına ( çok derin olmayacak bir yere ) yerleştiriyoruz. Çok spesifik bir örnek oldu ama en can yakmayan türden örneklerdendir. Tabi eğer sürekli ilişkiniz hakkında paranoyolara sahip bir insansanız bunu kullanmaznı pek önerilmez. Hemen sonra da acil durumda kolu çekin adlı paketide yanına iliştiriyoruz. Bu çok önemli böylece diğerlerinden ayrılmış olucak. Acil durum anının yaklaştığını hissetiğinizde kolu çekip mekanizmayı devreye geçiriyorsunuz. Bu kadar...Ama bir tehlike söz konusu. Gerçekten nevrotik olduğunuza inanan bir bilinç altı düşünceye sahipseniz Mekanizma daha aşalarda bulunan paketleri savurmaya başlayacaktır. Alttaki paketlerin şunlar olmaları durumunda; “ Bu mutluluğu hak etmiyorum?”, “ Ya bir sabah kalktığında artık beni sevmediğini düşünürse”, “Hayatım boyunca düzgün bir ilişkim asla olmayacak”, “ Bu kadar güçlü görünmek çok yorucu”, “ Maskenin aldındaki mi benim yoksa bu maske mi artık ben?” gibi güçlü paketler söz konusu ise zincirleme reaksiyon yaratacaktır. Bazı alışkın olmayan bünyelerde sinir krizi olarak dışa vurulma ihtimali çok yüksektir. Bu teoriyi denemeden önce sakinleştirici hap bulundurmanızı öneriyoruz. Alkol kullanmnızı tavsiye edebilirdik ama yakın zamanda bazı denekler üstünde olumsuz sonuçlar elde ettik. İlişkisel durumunuz hakkındaki bu paketler büyük ihtimalle kendinizle ilgili problemli düşüncelerin bilinç altında yarattığı kara delikten kaçmak için yukarılarda tutulurlar. Ama eğer bir ilişkiniz yoksa devreye çevresel paketler girer. Bu paketleri iki gruba ayrılır ailesel ve arkadaşsal. Ailesel paketlerde sık görülenler; “ Bazen tek istediğim sadece beni sevdiğini göstermesi”, “ Bana bir daha elini kaldırırsa tornavidayı anlının ortasına sokucam”, “ Üstüme gelmeyin artık beni rahat bırakın”. Arkdaşsal paketlerde sık görülenler; “ O hayatımın bir parçası ama bana zarar veren tarafları ağır basan bir parça”, “ Dibe batarken benide çekmeyi bırak biraz hava almak istiyorum”, “Eski erkek arkadaşınla seviştiğim için pişmanım lütfen artık yüzüme vurma” gibi olacaktır. Her detayı bilginize sunmaya özen gösteriyoruz çünkü bu uygulama sonucu psikolojik zarar söz konusudur. Ağlayamayan ve hiç yeteneğe sahip bir insan değilseniz agresifleşebilirsiniz ama genel olarak görülen sonuç sado- mazo sex olacaktır. Bu ağlamak kadar rahatlatıcı bir boşalma deneyimi olarak da tanımlanabilir. Eğer hiç bir şekilde boşaltımda bulunamassanız ve 8. Kattan atlama gibi bir şansınız yada cesaretiniz yoksa içten içe sizi yiyerek beslenecek nur topu gibi bir sıkıntı asalağınız olacaktır. Bu asalak büyüdükçe sizin en kötü en hassaz noktalarınız bilen ve size saldırarak direncinizi yıkmaya çalışan bir canavara dönüşecek. En dibe attığınız yaralarınızın yanına santral kurup sondaj çalışmalarına başlayacak o yarayı elinden geldiğince büyütmek için uğraşacaktır. Zamanında müdahale edilemeyen hastalarda panik atak, manik-depresif, hatta şizofreni daha ilerleyen vakkalarda katotonik şizofreni ( dış dünyaya kendini kapatmış, bir tür bitkisel yaşam) ye dönüşecektir. Eğer şu anda kendinizde bu tür bir sıkıntı yumağı hissediyorsanız ve elinizde hiç hazır paket de yoksa en yakın 3 ve 3. Kat üstü yükseklikten aşağı atlamanızı, bir kutu valium yutmanızı yada babanızın kravatıyla kendinizi asmanınızı öneriyoruz. Şaka şaka Ama son çare olarak tabi bunları deneyebilirsiniz. Acil durumlarda psikolojik destek her şekilde sağlanır programımzıın sonuna geldik. Bir sonraki yayında “içimizdeki çocuk tecavüzcüsünü nasıl dururuz” bunu konuşucaz sakın kaçırmayın.inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-44237968013627606402009-01-18T15:00:00.000-08:002009-01-18T15:06:27.702-08:00Kuyruğum, Kuyruksun, KuyrukHer sabah uyandığımda ayağım bir taşa takılmışta düşmüşüm gibi hissediyordum. Sanki tüm o düşüş anını yaşamış, hiç bir yapamayacağımı anlamış ve vücudum hangi parçası üstüne düşüceğime karar vermişim gibi. Ve hep göğsümün üstüne düşüyorum, nefesim kesliyor. Ellerim acıycak diye korkup göğsümü ortaya koyuyorum ne büyük aptallık. Sonra kafamı çeviriyorum onu görüyorum bir dahaki düşüşte ellerimi kullanmam için bir sebep veriyor. Homoerektustan itibaren yani eller serbest kaldığından beri elleri birşeyler için kullanıyoruz. Yemek yemek, bişileri tutmak, duygularımızı aktarmak, birine dokunmak hissettmek, biri öldürmek, bir şeyleri çalmak. Çok amaçlı yaratılmış uzuvlar. Uzuvlar evet.Peki ya evrimleşme sırasında ek bir uzuv olarak kuyruğumuz olsaydı. Bilğiniz <span style="font-style:italic;">kuyruk </span>ya işte, maymunlarınki gibi; tırmanmak bir şeyleri tutmak, karşı cinsi etkilemek için kullanılan. Şöle düşünelim bir sabah kalkıyorum aynanın önünden geçerken onu görüyorum. <span style="font-style:italic;">Kıçımda</span>, kıçımda demiyim tam olarak kuyruk sokumumun hemen üstünde yaklaşık bir buçuk metre civarında saçlarımla uyumlu olsun diye kırmızı röfleler attırmışım üstüne. Sokağa çıkıyorum herkesin bir tane var . Emo bir hatun geçiyor yanımdan kuyruğunda piercing var. Yaşlı bir amca geçiyor aklar düşmüş kuyruğuna.Yaşlı kokoş teyzeler kuaförden çıkıyorlar. Saçlarıyla birlikte kuyruklarınıda yaptırmışlar belli. İki sevgili kuyruk kuyruğa yürüyorlar caddede. Trafik durmuş bir minübüs şöförü elinde levyeyele bağırıyor, suratı kıpkırmızı olmuş kuyruğu hızlı ve ritmik sallanıyor. Meydandaki heykellerin bir elinde tüfek arkalarında kuyrukları sallanıyor. Yürümeye devam ettikçe kuyruklu doğal manzaralar. Sonra uzaktan bir kuyruk çarpıyor gözüme. Parlak kısa tüyleri var. Sonra sahibini görüyorum. Hoş bir çocuk bana doğru geliyor. Ona bakmıyormuş gibi yapıyorum. Kuyruğu titretiyor benim yanımda geçerken, çapkın bakışlar atarak. Kuyruğumu çaktırmadan kıvırıyorum. Umrumda değilsin gibisinden nazlı nazlı yürüdükten sonra hala bana bakıyormu diye baktığımda taşa takılıyorum. Düşüş anı, seçim meselesi... Ellerime karar veriyorum. Düşüyorum, ellerim sıyrıldı bu seferde,kanıyor. Gözlerim yaşarıyor acıdan, çaktırmıyorum. Kahretsin kuyrukta bir işe yaramadı. Uyanıyorum yine onu görüyorum. Acımı unutuyorum bu sefer daha kullanışlı bi uzuv keşmetmeliyim. Kuyruk çok sakıncalı dikkat dağıtıyor. Bir dakika durun ya aptallık işte yanıma niye onu almıyorum. Düşerken beni tutacağına eminim. Sabah uyandığımda hissettiğim duygu bu . <span style="font-style:italic;">Güven</span>.Beni tutacağını bildiğim ama adını koyamadığım şey. Ellerimin bana verdiği biyolojik güven gibi, onunda bana verdiği ruhsal güven. Aptallığıma verin işte bazen rüyalarımda çok dalgın uyuyorum. Uyandığımda bunların hepsini yazmayı unutmasam iyi olur. Hatırlarım değil mi? Yok yok o varsa yanımda kesin hatırlarım...inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-61418213216232797532009-01-11T15:18:00.000-08:002009-01-11T15:21:50.887-08:00Ayna! Ayna!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/SWp_Aj-GLmI/AAAAAAAAABo/uM4pIAQvLeg/s1600-h/soru.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 279px; height: 320px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/SWp_Aj-GLmI/AAAAAAAAABo/uM4pIAQvLeg/s320/soru.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5290180359932489314" /></a><br />Ayna ayna söyle bana <br />Benden uzun kaybolan var mı <br />yolculuklarda <br />Dipsiz bir kuyuyum bu kentte <br />Düşen boğuluyor <br />Yalnızlığımda <br /><br />Ayna ayna <br />Kanlı gömleğimi <br />Yansıtıyor bahar <br />Susarak sırlarında <br /><br />Susma! !inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-3567223423448348332009-01-07T07:11:00.000-08:002009-01-08T05:50:49.464-08:00FIÇIKKKK!!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/SWYErJEHD5I/AAAAAAAAABA/stlfyoDVnLY/s1600-h/domates.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/SWYErJEHD5I/AAAAAAAAABA/stlfyoDVnLY/s200/domates.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5288919951607271314" /></a><br />Bebekken ilk hatırladığım anı; sabah uyandığımda gözüme giren güneş ışığı ve yeni gübrelenmiş toprak kokusuydu. Boyum uzamaya başladıkça yanımda yükselen kardeşlerimi daha çok görebilir olmuştum. Çiftçiler her gün bizle itinayla ilgilenirken, dallanıp budaklanmaya başlamıştık. İlk önce sevimsiz soluk bir yeşildik, aynı sapı paylaştığım kardeşimden görerek kendiminde böyle olduğunu tahmin ediyordum. Daha çok güneş alan taraftaki büyüklerin dediğine göre zamanla kızaracaktık. Zaman ilerledi, toprağımız hiç bir zaman kuru, güneşimiz hiç bir zaman az olmadı. Biz gittikçe boy attık, genişledik, kızardık. Artık sabahları gözlerimi açtığımda mis gibi bir domates kokusu yayılıyordu. Bir gün çiftçiler kalabalık gruplar halinde geldiler. Herkesde bir heyecan bir panik havası başladı. İlerdeki gruplardan çığlıklar yükselmeye başlamıştı. Ben ve kardeşim olanalara bir anlam veremedik. Sesler ve çiftçiler yaklaştıkça diğer domateslerinde şöyle bağırdığını duyduk: “koparıyorlar”. Şok olmuştum koparılıyoruz, tüm domatesler bunun son olduğuna inanıyorlardı. Belkide bir sondu ama herşeyin bir sonu ve başlangıcı vardır değil mi? Toprağa bağlı hayatımızın sonuydu bu sadece. Çiftçilerden biri ben ve kardeşimi koparıp bir kasaya koydu. İçinde bulunduğumuz kasa ve diğerleri o gece bir kamyonetin arkasında yola çıktık. Yollar çok bozuktu. İlk yolculukta bir çok arkadaşımızı kaybettik. Tümseklerde birer ikişer kasadan fırlayan akrabalarım, çığlıklarla kamyonun arkasında kayboluyorlardı. Bir yandan korkuyordum, belki benimde sonum yakındı ama içimde yinede anlam veremediğim maceracı bir duygu yolculukta karşılacaklarım konusunda heyecanlanmama neden oluyordu. Sabah olduğunda kamyon mola vermişti. Komyon şöforü gelip kasaları kontrol etti. Bizim kasanın üzredinde durup, hemen arka sıramdaki bir kaç kardeşimi yoklayıp, çaprazımda duran oldukça parlak kırmızı renkte sert ve sulu kardeşimi seçip, eline aldı. Yavaşça azına götürdü ve “Harrttt!”. Bu beni korkutmaya yetmişti. Yedi kardeşimi yedi. Bundan pişmanlık falan duymadan hatta “Hımmm” sesleri çıkartıp, keyif alarak yedi. O anda her şeyi anladım hepimizin sonu buna benzer olacaktı. Bu sonu kaldıramazdı. Kasadan düşebilir hiçliğe karışabilirdim ama sonumun yenilmek olmasını istemiyordum bu yüzden kaçmaya karar verdim. Ertesi sabah kamyon, havası daha pis, insanlanlarla dolu bir yola girdi ve daha yavaş ilerlemeye başladık. Çok sık ,kısa sürelerle durup, tekrar devam ediyorduk. Bu fırsattan istifade kaçma planımı hazırladım ama fazla vakit yoktu yanımdaki kardeşime hemen planı anlattım ve oda benimle gelmeye karar verdi. Kamyon durdu. Tüm gücümüzü kendimizi yuvalamaya harcadık ve kasadan düşmeyi başardık. Bu düşüşte hız aldığımız için Kamyonun altında oluşan deliğe kadar yuvarlanıp ordan sert ve soğuk bir zemine indik. Bir kaç çürük dışında hiç bir şeyimiz yoktu. Biz düşer düşmez kamyon çalıştı ve arkasında pis bir duman bırakarak uzaklaştı. Artık özgürdüm ama yuvarlanmaya devam etmemiz gerekiyordu. Yolun karşı tarafına geçmeye karar verdik ve kalan gücümüzle yuvarlanmaya başladık. Kardeşim çok yorulduğunu, arka tarafında kötü bir çürük olduğunu ve her an suyunun sızabileceğini söledi. Bende kısa bir süre durabilkeceğimizi söledim. Tam o sırada. Bir gürültü duyuldu. Bir düdük sesiydi uzaktan geliyordu. O tarafa baktığımda önce siyah bir duman ardından bir baca sonra tırın diğer parçaları göründü. Kardeşim hala hiç bir şeyin farkında değil soluklanıyordu. Ona dönüp “Tır geliyor” dedim. Sonraki olaylar şu diyaloglarla gelişti:<br />Domates1:” Tır geliyor”<br />FIÇIKKKK!!<br />Dometes2: “Hani nerde?”<br />FIÇIKKKK!!<br />Bazen bir domatesin hayatı çok zor olabiliyor.inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-41647379957351019942008-12-25T01:16:00.000-08:002009-01-11T15:14:22.790-08:00Kuşların Konmadığı Ağaç<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/SWYG4dKB8GI/AAAAAAAAABI/GWerG6UXxY0/s1600-h/The_Dark_Tree_by_x_horizon.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 246px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/SWYG4dKB8GI/AAAAAAAAABI/GWerG6UXxY0/s320/The_Dark_Tree_by_x_horizon.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5288922379362365538" /></a><br />Yaş toprağın üstünde iki çift ayak ilerliyordu. Toprak sanki onları reddediyor gibi ayalarının altında eziliyor, kuru yapraklar parçalanıyordu. Ağaçların arasında ilerleyen biri ağır botlar giymiş,üstünde kareli bir gömlek ve kırmızı yeleğiyle ortama biraz daha uygunken, yanında ondan daha genç olan sanki etrafındaki bu doğallığa uyum sağlayamamış gibi duruyordu. Adam yolu ezbere biliyormuş gibi yere bakarak yürüyordu. Görünüşünde insanı rahatsız eden yanlış olan bir şey var olasına rağmen etrafıyla uyum içinde olması nedensiz bir güven veriyordu.. Daha genç olan ormanın yarattığı havaya uymuyor gibiydi. Sanki pikniğe giden çocuklar gibi hafif bir tebessümle etrafa bakarak ilerliyordu. . Adam bir ara hızlandı, çocuk yetişmek için adımlarını biraz daha büyük atmaya başladı. Sonra gözü ilerde bir yere takıldı durdu. Adam biraz ilerledikten sonra çocuğun durduğunu fark etti. Dönüp nereye doğru baktığını görünce hafifçe sırıttı. Çocuk biraz ilerdeki tepenin üstünde duran ölmeye yüz tutmuş ağaca doğru bakıyordu. Diğer ağaçlar güçlü ve sağlıklı olduklarını göstermek istercesine hafif rüzgarın etkisiyle hışırdarken bu ağaç yaşamaya çalışan son birkaç yaprağını toprağa kurban veriyordu. Çocuk kafasını çevirip diğer ağaçlara doğru baktı. Her ağaçtan kuşların cıvıldaşmaları yükselirken ölü ağaç soğuk bir sessizlik içerisindeydi. Merakla adama dönüp sordu “Bu ağacın diğerlerinden ne farkı var? Dikkat ettim de hiç kuş konmuyor.” Adam yüzünde hala hafif gülümsemesini kaybetmeyerek “ Gel yanına gidelim.” Dedi. Adam önde çocuk arkada ağaca doğru olan tepeyi yavaşça tırmanmaya başladılar. Adam arkasına bakmıyordu tek baktığı ağaçtı. Gözleri ışıldıyordu. Sanki baktığı çocuğuydu kendi kanında bir parçaydı. Çocuksa merak içinde bir adama bir ağaca bakıp diğer ağaçlardan farkının ne olduğunu düşünüyordu. Toprakla ilgili pek bir şey bilmese de birbirine yakın ağaçlarda bir sorun yoktu. Bir hastalık olsa diğer ağaçlara yayılacak kadar yakındaydı. Toprak aynı topraktı. Yağmur tepede olduğu için ağaç diğerlerine göre daha şanslıydı. Suyunu kesecek etrafta fazla ağaçta yoktu. Sorun tepede olmalı diye düşündü. Ağacın yanına geldiklerinde ağacın aslında baya büyük ve yaşlı olduğunu gördü. Etrafında büyükçe birkaç kaya vardı. Bir tarafında da bir kütük vardı. Kütüğün üstünde de küçük bir balta vardı fazla dikkatini çekemdi. Çocuğun o an tüm ilgisi ağaç üstündeydi. Ağaç yaşlı görünüyordu. Çocuk daha fazla dayanamadı. “Hadi anlat çok merak ettim bu ağacın öyküsü ne?” dedi. Adam ”Etrafına bak bir ağacın diğerlerinden ne farkı var?” dedi. Çocuk etrafına biraz daha bakındı sonra ağacın tam altındaki toprak dikkatini çekti.”Toprağı kırmızı gibi dedi ama neden?”dedi çocuk. Adam da bunu üstüne “Şurada toprağın üstüne çıkmış kökü görüyor musun işte o köke kulağını daya.” dedi. Çocuk biraz garipsedi. Tereddütte kaldığını gören adam “Sakın çekinme üstüm falan kirlenir diye eğil başka türlü anlayamasın.” Dedi. Kızmış ve sabırsız gibiydi.. Merakına ve adamın ses tonuna yenik düşen çocuk “Tamam eğiliyorum.” dedi ve eğilip kulağını köke dayadı. İlk başta bir şeyler duymaya çalıştı. Sonra duyduğunu zannetti ama gelen seslerin dışardan olduğunu fark etti. Toprağa yakın olduğu için sessizce ilerleyen ayak sesini duymuştu. Tam kafasını kökten kaldırıp” Hiçbir şey duyamıyorum.” dediği sırada gözlerini güneşin ışınlarını yansıtan bir demir kamaştırdı. Birkaç saniye sonra kafasının üstünde duran demirin neye ait olduğunu anladığında geç kalmıştı. Ona doğru gelen baltadan kaçacak vakti olmadı. Kafasını vücudundan ayıran o ses duyulduğunda yakındaki ağaçların hiç birinde tek bir kuş kalmamıştı. Adam hafifçe sırıtarak ağacın dibine ayaklarının arasında duran çocuğun onun için anlamsız olan bir parçası doğru bakarak. “Kuşlar, uzun zamandır toprağı kanla beslenen bu ağaca konmazlar” dedi.inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1936217696977481143.post-82400519823732992292008-12-24T14:30:00.000-08:002009-02-18T13:09:30.351-08:00Küçük İnsanlar Şehri<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/SWYJDc2EVLI/AAAAAAAAABg/IU032J_N01M/s1600-h/32469608.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 170px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_oPceZ3XPOdo/SWYJDc2EVLI/AAAAAAAAABg/IU032J_N01M/s200/32469608.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5288924767280452786" /></a><br /><br /> Küçük kız odasında, annesinin ona aldığı kitabını okumaktaydı. Yaşına göre ağır bir kitap okuyordu, kanlı savaş sahnesi kafasında yarattı heyacandan dolayı tırnaklarını yiyordu. Bammm!! içerden gelen sesle irkilerek kafasını kitaptan kaldırdı. Sonra annesinin bağıran sesini duydu. Kitabı bırakıp, içeri koştu. Ayıcıklı uzun geceleğinin eteklerine basmamak için tutatarak koşuyordu. Salonun kapısının girişinde durdu. Babası annesine bağrıyordu, her zamanki tanıdık görüntülerdi. Korkmuştu, babasından korkmuştu, küçük kardeşinin uyanıp onları böyle görmesinden korkmuştu, annesinin fırlatılan kül tablasından dolayı kanayan elinden korkmuştu. Ama kaçmadı, izlemeye devam etti. Babası annesinin üzerine yürüken dayanamadı bu sefer annesini korumak için koştu. Babasının pantolunun paçasına yapıştı. Annesinin , hareketini onaylmasını görmek için başını yukarı kaldırdığında büyük bir el yüzünü gölgeledi. Karanlık dağıldığında, halının püsküllerini hiç bu kadar yakından görmediğini düşündü. Yanağı yanıyordu, ama bu acı sorun değildi önemli olan içinde hissiteği acıydı. Boğazı düğümlendi ağlamamaya çalıştı ama olmadı gözyaşları bazen istemsiz hareket ediyordu. Bağırmalar devam ediyordu. Yerden kalkıp hızla odasına doğru koştu. Bu sefer eteğini değil yanağını tutuyordu. Kapıyı sertçe kapadı. Zihni çılgınca karanlıkta koşmaya devam etti. Bir ışık arıyordu, bir çıkış arıyordu, bağırmaları kesecek bir kılıç arıyordu, daha büyük olabilmeyi diliyordu. Zihninin karanlık koridorlarında koşmaya devam etti. Aralık bir kapı ardında bi ışık gördü, koşarak o kapıyı geçti ve arkasından sertçe kapadı şimdi bedeni odasındaki yatağın üstünde kızarmış yanağı, ıslak kirpikleri ve boş bakan gözleriyle oturuyordu.<br />Küçük kız yemyeşil bir vadiye bakan küçük bir tepenin üstündeydi. Vadinin sonunda küçücük bir kasaba olduğunu farketti. İçini bir huzur kapladı. geceliğinin eteklerinden tutatark yürümeye başladı. Ağaçlar, çalılar,rengarenk kuşlar, ağacın dalından onu izleyen küçük sincap ailesi hepsine küçük gülümsemeler bahşetti. Küçük parmaklarında oluşan çimen lekelerine küçük bir gülümseme, yanından geçen minik tavşana küçük bir gülümseme hiç bukadar çok gülümsemesi olmamıştı. Kasabanın girişine ulaştığıda ise şaşkınlığını gizleyemedi. Kasaba meydanı tıka basa doluydu. Pazarda yiyecek satanlar, egzotik hayvanlar satanlar, işleriyle uğraşanlar, fırından yeni çıkan emeğin kokusu ve herşeye rağmen birbirine gülümsiyen insanlar. Ve bu insanların en uzunun onun boyundan bile kısa olması. Koşuşturup oyun oynayan çocuklar ancak diz kapağına gelebilirdi. Sırtında küfe taşıtıyan bir adam onu farkketti sonra biri sonra biri daha hepsi kafasını ona çevirdi bir sessizlik oldu. Sonra birden herkez sevinç çığlıkları atmaya başladı. Ona doğru koştular, ona dokundular onunla konuşmaya çalıştılar, küçük hediyeler verdiler, uzun zamandır onu beklediklerini söyledirler, sürekli onunla ilgilendiler yüzlerinde bir kere olsun gülümsemeleri düşmeden.<br /> Küçük insanlar şehrine geleli çok kısa bir süre olmasına rağmen, kız hayatı boyunca buraya aitmiş gibi hissediyordu. Geri dönmek istemiyordu. İlk bir kaç gün şehri keşfetmişti, istediğini yapmasına izin veriyorlardı. Tek bir kural vardı şehrin dışındaki yola gitmesi yasaktı. Orası şu anda ilgisini çekmemişti. Şehrin başkanın evinde kocaman bir odada kalıyordu, bir sürü oyuncağı ve kıyafeti vardı, her gün birileri ona bir hediye veriyordu ve gülümsüyordu. Kimse kimseyle kavga etmiyor, kimse sesini yükseltmiyor, kimse kimseyi aşalamıyor hep teşekkür ediyor, her kez mutlu mutlu mutlu yaşıyordu. Kimsede korku denilen duygu yoktu. Fakat her geçen gün kız bir gariplik olduğunu fark etti. Önceki gün fırıncının karısı ortadan kaybolmuştu ama kimse aldırmadı. Sonraki gün balıkçının çırağı, sonra kasabın kızı her gün tanıdığı biri ortadan kayboluyor ama kimse umursamıyordu. Onları sorduğunda artık çok fazla mutluluğu tattıklarını ve görevlerini yerine getirdiklerini söylüyordu. Tüm kasabada tek bir yaşlı insan olmamasıda dikkati çekmişti. Artık hediyelrden ve gülümsemelerden sıkılmıştı, içini kemiren bir sıkıntı vardı. Soruları arttıkça insanlar onla konuşmaktan kaçınmaya başladı, hergün birileri eksilmeye devam ettikçe başkaları yerine geliyordu. Bir gün dayanamadı ve şehir dışındaki yola gitmeye karar verdi. Sabah herkesden önce çıktı. Şehir dışındaki ikaz tabelalrını gözardı ederek yola koyuldu. Aynı parlak renkler aynı ağaçlar, çalılar çiçekler fakat yola devam ettikçe bir şey farketti. Renkler gittikçe soluyordu. Ağaç kuruyordu, sincaplar ağaç diplerinde cansız yatıyordu, garip görünüşlü korkunç tavşanlar ona hırlıyordu. Kız korkmaya başladı ama yola devam etti. Susamıştı acıkmıştı ama etrafta tek bir canlı göremiyordu. Bir su sesi duydu yoldan ayrılıp oraya yürüdüğünde karşısına bir nehir çıktı. Nehir kıpkırmızı akıyordu elini nehire soktu nehirde akanın kan olduğunu anladığında irkildi yola doğru koştu. Geri dönemezdi artık devam etmeliydi. Kısa süre sonra yol bitti yolun bitiminde devm bir kanyon vardı. kapkara bulutların üstünü örtüğü dibi sisili bir kanyon. kanyonun ortasında başları bulutların üstünde duran iki dev vardı. İki dev gardiyanın ortasında dizleri hizasında kocaman bir giyotin vardı. Vadiye inen yolda ise bir kuyruk oluşmuştu. Kuyrukta tadığı bir sürü küçük insan vardı. Hepsinin yüzünde çılgınca bir ifade ve kocaman gülümseler vardı. Kuyruk yavaş ve emin adımlarla giyotine ilerliyordu. Şrakkkk!!! bir adım daha Şırakkkk!! bir adımdaha kimse kaçmıyodu. Kız çok kormuştu. Elleri titriyordu. Giyotinin altında oluşan kan birikintisi küçük bir nehir gibi süzülüyordu. Kan, toprağı, ağaçları ,kuşları, sincapları, tavşanları ve küçük insanları besleyip onları mutlu ediyordu. Küçük insanlar da mutlulukları ve kendi kanlarıyla birbirini besliyordu. Kızın midesi bulandı gözleri doldu. Koşmaya başladı, okadar hızlı koşuyorduki etrafını sadece çizgiler halinde görebiliyordu. Zihninin koridorlarında koşmaya devam etti, buraya daha fazla dayanamazdı tüm güçlükleri herşeyi yenebilirdi, bağırmaları susturabilirdi ama burası için hiç birşey yapamazdı. Geri gitmeliydi, geri gidip büyümeyi beklemeli ve güçlü bir savaşçı gibi tüm zorlukları yenmeliydi. Aralık kapıdan aydınlığa geçti. Ama bu sefer kapıyı yavaşça kapadı.<br /> Küçük kız odasında kitap okumaktaydı. Savaş bitmiş şövalyeler ellerindeki kılıçları havaya kaldırmış zafer şenliği hazırlıklarına başlamıştı. Salondan annesinin ve babasının bağırmaları devam ediyordu ama kız duymuyordu. KÜçük kız en güzel kıyafetini giymiş zafer şenliğini yönetmek için askerleri peşinde ilerliyordu.<br /><br /><br />""Küçük insanların Şehri Herzaman mutlu ve deli<br />Dev gardiyanların esareti kanla doldurur tüm nehirleri<br />Küçük insanların Şehri herzaman mutlu ve deli<br />Tanrı onlara bir giyotin gönderdi<br />Küçük İnsanların Şehri herzaman mutlu ve deli<br />Küçük kızın zihninde herzaman yaşamaya devam etti""inci asalhttp://www.blogger.com/profile/03546163245029497293noreply@blogger.com0