Süpersonik

Bazen koşarak uzaklaşmak istediğim günler oluyor. Yüksek binalardan, trafikten, kalabalıktan, işten, sorumluluktan, insanlardan. Süper hızda koşmak, saniyeler içinde kilometrelerce uzaklaşmak istiyorum. Koşarken nefesim kesilsin, ciğerlerim yanmaya başlasın, dalağıma ağrılar girsin yinede koşmaya devam edeyim. Kusma derecesine varınca durduğumda yüzümde güneşi hissetmek, yosun ve tuz kokan ılık rüzgârın suratıma vurmasını istiyorum. Süpersonik hızda koşmaktan erimiş, parçalanmış ayakkabılarımdan geriye kalanları bir silkelemede fırlatıp, ayaklarımın altındaki sıcacık kum tanelerinin parmaklarımın arasından geçişini hissetmek istiyorum. Derin bir nefes alıp bütün huzuru burun deliklerime çekip oksijenin yıllarca egzoz dumanı, sigara ve alkolden zehirlemiş ve az öncede koşmaktan büyük bir parçasını kaybetmiş ciğerlerime dolmasını istiyorum. Sonra güneş batarken yine içimi karanlık, huzursuzluk, yalnızlık, gelecek kaygısı vs gibi yoğun ergenlik duygularının yetişkin versiyonları bastırdığında geriye kalan son gazla tekrar koşmaya başlayayım. Bu sefer süper hızın bokunu çıkartıp sesten falan hızlı koşabileyim. Tekrar güneşi yakalamak için dünyanın öteki ucuna kadar; ciğerim parça parça ağzımdan dökülünceye, ayak tabanlarım at toynağı kıvamına gelinceye kadar koşmak istiyorum. Durduğumda soğuk havanın şiddetiyle karnıma yumruk yemişçesine tutuğum bir gıdım havada ciğerlerimden boşalsın. Güneş yinede yüzüme vurduğunda azda olsa ısıtsın, kumlar yerine bu sefer yumuşacık kar olsun ayaklarımın altında. Parmaklarımı karına içine bastırayım, bastırdıkça soğuk tüm vücuduma yayılsın. Altı ay boyunca hava kararmayacak burada nede olsa çok zamanım olduğunu düşünerek rahatlamak istiyorum. Çıplak ayaklarım yavaş yavaş morarırken, karların üzerine uzanıp yabancı filmlerde tüm mutlu çocukların karda oynarken yaptığı dışarıdan anlamsız bir jimnastik hareketi gibi görünen;  kol ve bacaklarımı kara sürtmek suretiyle vücut sıcaklığımın hızla düşmesinden başka hiçbir işe yaramayan kar meleğinden ( snow angel ) yapmak istiyorum. ‘Ne koştum be!’ diye esneyip gerindikten sonra soğuğu artık vücudumda hissetmezken, ciğerlerim yeter artık deyip nefes alıp verme işinden istifa etsin ki şimdiye kadarki en rahat en temiz uykuya dalabileyim.